#5 Bostoński Tygodnik

Pomysły są po to, żeby je realizować. Jakiś czas temu wpadła mi do głowy myśl, żeby w formie wymiany zdań z Timim pozostawiać w formie pisanej masę myśli jakie przebiegają przez głowę przy okazji meczów, czy też innych wydarzeń związanych z Celtami. Myśli są ulotne, naszych rozmów i rozważań na czacie nie widać już po godzinie plotkowania – dlatego taka forma zagości (myślę, że na stałe) na naszej stronie. Dziś kolejny odcinek, w którym porozmawiamy o naszej drużynie. Jak zawsze będzie to zbiór myśli ważnych, mniej ważnych, kompletnie nieistotnych i tych pozornie bez znaczenia. Zawsze dobrze jest pogadać, poplotkować i zostawić coś po sobie. Taki bonusik od nas dla was – bo „Dzień Święty należy Święcić”.

[Adrian] Do końca sezonu zasadniczego pozostało mniej niż 2 tygodnie. Udział w PO już sobie zapewniliśmy. Teraz czas zastanowić się co dalej. Kontuzja Crowdera i trip po Zachodzie utrudnił nam walkę o HCA i zajęcie 3 miejsca. No właśnie – utrudnił czy wręcz uniemożliwił?

[Timi] Myślę, że tylko utrudnił, bo jednak te różnice wciąż są bardzo małe i choć blisko nam nawet do szóstego miejsca to jednak wciąż mamy szanse na to upragnione miejsce numer trzy. Jeśli bowiem spojrzeć w terminarz to zobaczymy, że bardzo ciekawie przedstawiają się trzy nasze ostatnie spotkania – są to bowiem starcia z Atlanta Hawks (wyjazd), Charlotte Hornets (dom) i Miami Heat (dom), a więc trójką bezpośrednich rywali w walce o to trzecie miejsce. Dobrze więc, że wraca Jae Crowder, bo teraz najważniejsze jest, aby przed tymi trzema ostatnimi spotkaniami cały czas mieć wszystko we własnych rękach.

[Adrian] No właśnie – terminarz. Wspomniałeś o 3 kończących meczach i zgadzam się, że one mogą być mega istotne dla układu tabeli, ale.. W następnym tygodniu mamy Lakers (wyjazd), New Orlean (dom) i Bucks (dom) – te 3 zwycięstwa będą kluczowe. Jeśli znowu przytrafi nam się wpadka ze słabymi zespołami (co w tym sezonie jest nagminne) to kończące RS mecze niewiele zmienią. Ba, one mogą jeszcze pogorszyć naszą sytuację – mam na myśli trafienie w 1 rundzie na Miami, które po dojściu Joe odżyło bardzo. Ja bym wolał kunktatorskie podejście i ustawienie sobie Hornets za przeciwnika.

[Timi] Dlatego też właśnie teraz trzeba wygrywać już wszystkie mecze, w których będziemy faworytami i nie ma zmiłuj. Zawodnicy często ostatnio powtarzają przed pojedynkami z silnymi zespołami, że to te definiują charakter drużyny. Okej, to prawda, ale przegrywają ze słabiakiem wcale charakteru nie pokazujesz. A przecież mamy już na koncie bolesne wpadki jak choćby dwie przegrane z Nets, które nie tylko bardzo by nam teraz w tabeli pomogły, ale też sprawiłyby, że i ekipa z Brooklynu miałaby gorszą (czyli dla nas lepszą) sytuację. Dlatego mam nadzieję, że żadne wpadki ze słabymi drużynami nam się już nie zdarzą. Bo tak jak mówisz – jeśli one będą to trudno nam będzie nie tylko powalczyć o to trzecie miejsce, ale też mieć w ogóle możliwość kalkulacji.

[Adrian] Idealna sytuacja to 6 zwycięstw w 6 ostatnich meczach. A co do zawodników – moim skromnym zdaniem, oni nigdy nie mieli problemu z mobilizacja na trudnych rywali, a charakter definiuje KAŻDY mecz. Nie ma tych ważnych i mniej ważnych w RS. No chyba, że masz już zapewnione 1 miejsce w konferencji – to oszczędzasz siły i zdrowie. Wschód miał być słaby, ale wyrównany – okazał się najsilniejszy od wielu lat, ale dalej wyrównany. Przed sezonem było wiadomo, że każde zwycięstwo jest bardzo cenne. Choć też nie ukrywajmy, że nikt nawet nie marzył, że będziemy spokojnie bić się o 3 miejsce – a nawet gdyby nie głupie porażki z czerwonymi latarniami ligi, to bilibyśmy się o sam szczyt Wschodu. Inna sprawa (bo na ten temat rozmawiamy przed meczami z Portland i Golden State) – kiedy do gry na pełnym wymiarze minut Stevens dopuści Crowdera. Nie wydaje mi się, żeby na zachodnim tripie Jae dostał więcej niż 10-12 minut na mecz – jeśli w ogóle dostanie.

[Timi] Miały być minimum dwa tygodnie, wyjdą około trzy tygodnie absencji. Ja też nie sądzę, że Crowder od razu po powrocie wróci na swój poziom ponad 30 minut na mecz, bo jednak kontuzja kostki to zawsze rzecz poważna. Ale już sam fakt, że ma wrócić w najbliższym czasie jest znakomitą informacją, bo zdąży jeszcze zrzucić rdzę przed startem playoffs, a te – miejmy nadzieję – Celtics rozpoczną w pełni zdrowi. Znamy podejście Stevensa, jego sztabu, bostońskich lekarzy, więc na pewno można się spodziewać, że w tych pierwszych meczach po kontuzji Jae będzie na limicie minut. Jednak już sam powrót Crowdera na parkiet powinien dodać Celtom skrzydeł.

[Adrian] Bez wątpienia Jae to baaardzo ważne ogniwo naszego zespołu. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że najważniejsze – choć ja naprawdę bardzo doceniam to, co Thomas nam daje. Crowder w ciągu roku zmienił się z zawodnika z końca ławki Dallas w bestie, którą na pozycji Sf wyprzedza w jakości gry tylko kilku zawodników i każdy z nich zarabia od 15 mln w górę. To coś niesamowitego obserwować jego grę podczas takiej zmiany.

[Timi] Co ciekawe, gdy rok temu z powodu kontuzji pleców z gry wypadł właśnie Thomas to Celtowie w ośmiu meczach zanotowali wtedy bilans 5-3, przegrywając m.in. z Thunder i Spurs na wyjeździe. Teraz bez Crowdera są 4-4 i mi wciąż trudno powiedzieć, kto jest ważniejszy. Myślę tez, że to trochę jest tak, że Isaiaha jest odrobinę łatwiej zastąpić – bo jest Evan Turner, bo jest mimo wszystko Marcus Smart, natomiast na skrzydle mamy tak w zasadzie tylko Jae i zastępstwa trudno szukać. Dlatego bez Thomasa ta nasza gra ma jeszcze szansę jakoś wyglądać, natomiast bez realnego zmiennika dla Crowdera będzie bywało różnie – choć z drugiej strony, Jae w ostatnich latach dał się poznać jako gracz twardy, taki, który zagra nawet mimo drobniejszych urazów. No i potwierdził to zresztą w starciu z Blazers (bo teraz jesteśmy już po tym meczu), w którym wyśmiał nasze przewidywania i zagrał solidne 34 minuty.

[Adrian] Właśnie ta głębia na rozgrywaniu sprawia, że Crowdera traktuje jako najważniejsze ogniwo układanki Stevensa. Turner to fantastyczny zawodnik dla Stevensa, ale niestety na Sf może być tylko zmiennikiem w drużynie aspirującej do Top3 Wschodu. Mocnego Wschodu – boże jak to teraz brzmi. Przez tyle sezonów rywalizacja w naszej konferencji była pośmiewiskiem ligi, wyścig upośledzonych drużyn po 7-8 miejsce, a przecież takie drużyny jak Pistons i Bucks to się dopiero będą z sezonu na sezon rozkręcać.

[Timi] Marcus Smart flopuje ostatnio jakby rzadziej, a i zdaje się, że uspokoił się także względem sędziów. Ale za to pojawił się kolejny problem, bo Smart może zaliczyć najgorszy w historii sezon pod względem skuteczności zza łuku. W ostatnich tygodniach cegli niemiłosiernie i nawet pomimo to, że trafia mało albo wcale to nadal te rzuty oddaje. Martwi Cię taka sytuacja, jesteś o to zły na Smarta, czy też uważasz inaczej?

[Adrian] Jestem cholerykiem – czyli podczas meczów nie tyle martwi i złości – co zwyczajnie wkur… Jak emocje opadną, to na spokojnie można pomyśleć i przeanalizować. Marcus jest w lidze 2 rok, więc ma czas na naukę. Wydawało się, że wszystko idzie w bardzo dobrym kierunku. Z miesiąca na miesiąc miał coraz lepszą skuteczność – w lutym doszedł do 33%. Co się stało w marcu, że nagle spadła ona na 14%? Tego nie jestem w stanie zrozumieć i to rzeczywiście mnie martwi. Zresztą nie trzymajmy się tylko skuteczności – najmniejsza ilość przechwytów, najmniejsza ilość asyst, mniej niż 2 rzuty osobiste na mecz co też jest jego najsłabszym wynikiem w tym sezonie patrząc na miesiąc do miesiąca. Koszmarny jest ten miesiąc marzec dla Smarta.

[Timi] Koszmarny dla Smarta, ale za to jak świetny dla Isaiaha. O tym zaraz, bo sam jeszcze dorzucę trochę na temat naszego Marcusa – bo ja na przykład się nie martwię i nie stawiam krzyżyka na Smarcie, tak jak robi to wielu kibiców w USA, ale też w Polsce. Tak jak wskazałeś, to dopiero drugi rok Smarta, a przecież, gdy przychodził do NBA to wiedzieliśmy o jego wadach. Wiedzieliśmy też, że początki będą trudne i potrzeba będzie czasu – a według mnie Smart rozwija się całkiem nieźle, widać u niego postępy w rozumowaniu gry, w rozgrywaniu. A co do trójek – no nie wpadają, choć był przecież taki okres, gdzie ten procent był nawet wyższy. Wydaje mi się więc, że Smart natrafił po prostu na jakąś psychologiczną przeszkodę, z którą poradzić sobie nie może. Bo te rzuty bywają oddane za szybko, z nieprzygotowanej pozycji, ale w większości są to rzuty dobre. Ale po prostu nie wpadają – przy czym Marcus będzie rzucał dalej, bo inaczej się przecież nie nauczy. Warto pamiętać też jednak o tym, że Smart wpływa na grę na wiele innych sposobów i po prostu pomaga Celtom wygrywać mecze, a to jest najważniejsze.

[Adrian] Największą zaletą i jednocześnie w tym przypadku wadą Marcusa jest ambicja. Był podstawowym rozgrywającym drużyny i to miejsce stracił. Ja jestem pewien, że on rozumie dlaczego i rozumie, że dobro drużyny jest najważniejsze. Zwyczajnie za wszelką cenę chce udowodnić Stvensowi, że nadal zasługuje na wyjściowy skład. Wie, co jest siłą Thomasa i stara się tez być mocno punktującym ogniwem zespołu, ale jak to w życiu bywa, gdy się za bardzo chce to wychodzi dokładnie odwrotnie. Nie wierze, że Brad z nim o tym nie rozmawiał – tylko w jego wieku, młoda głowa, która chce podbić świat najpierw rzuca, potem myśli. Martwić się będziemy w PO gdy Smart seryjnie będzie odpalał cegły zza łuku. No ale wtedy to Stevens będzie raczej bardzo szybko reagował.

[Timi] Zdecydowanie, bo playoffs to jednak jest inna gra niż sezon regularny, gdzie na przestrzeni 82 meczów pewne rzeczy robić można. A jeśli już jesteśmy przy playoffs to wspomnijmy o tym Thomasie. W marcu gra jak natchniony, jest jeszcze lepszy niż wtedy, gdy walczył o nominację do all-star. Jak myślisz, czy w playoffach zobaczymy takiego Thomasa, czy też jednak seria z jednym przeciwnikiem sprawi, że uwydatnione zostaną jego wady, a i niektóre z zalet zostaną powstrzymane – tak jak to miało miejsce w ubiegłym roku, gdy Cavs gładko przejechali się po Celtach w pierwszej rundzie, a Thomas był mało efektywny.

[Adrian] W PO zobaczymy zupełnie inny zespół niż rok temu. Nie chodzi tylko o Thomasa, ale o cały skład Celtów. Wtedy Stevens miał 2 miesiące, żeby po ostatnich przetasowaniach ułożyć drużynę i powiedzmy sobie szczerze – w 2 miesiące i tak zrobił więcej niż ktokolwiek się spodziewał. Teraz wyłączyć Azje nie będzie już tak łatwo – bo nie jesteśmy aż tak bardzo uzależnieni od jego punktów. Oczywiście te jego 26 pkt na mecz w marcu to doskonała sprawa, ale Stevens ma kim grać w zależności od przeciwnika. No i jeszcze jeden szczegół – Thomas jest już All-Starem, a takim sędziowie gwiżdżą częściej. Niby banał, ale do ASW stawał na linii rzutów osobistych 6,3 razy na mecz, a po ASW to jest 8,6 rzutu na mecz – no jakby nie spojrzeć to 30% więcej.

[Timi] I trzeba tu też powiedzieć, że w zeszłym roku tak akurat trafiło, że Cavs byli bardzo trudną dla Thomasa drużyną – bo w paint czekał Mozgov, bo wysłali na niego Shumperta, bo to na niego spadła cała odpowiedzialność za wzięcie drużyny na swoje ramiona. Masz więc rację, mówiąc, że teraz będzie inaczej – trudniej będzie go wyłączyć, tym bardziej, że w marcu włączył taki gaz, że naprawdę ciężko mi jest sobie wyobrazić, by nagle mógł spowolnić. Oczywiście, na przestrzeni kilku meczów w serii drużyny powinny być w stanie poczynić pewne usprawnienia, ale Celtics w tym momencie nie są już tylko drużyną Thomasa, a to jest na pewno ich duża siła.

[Adrian] Swoją drogą zaczyna się kolejna opera mydlana z przenosinami Love’a do Bostonu. LBJ stwierdził, że chce pograć kiedyś z kumplami i poleciały scenariusze. Ale ja nie do końca o tym chce porozmawiać. Ostatnie plotki, mówią o przebudowie Chicago i możliwości wyjęcia Butlera. Nie mam pojęcia dlaczego Byki miałyby pozbywać się najlepszego zawodnika, a nie – poniekąd zakały tego teamu – Rose’a. Mając do wyboru Love’a a Butlera – którego byś wybrał, gdybyś mógł pozyskać tylko jednego?

[Timi] Rose’a trudniej będzie im się pozbyć, bo to jednak w tym momencie jest „tylko i aż” duży, spadający po przyszłym sezonie kontrakt. Jeśli chcą się przebudowywać to za niego nie dostaną zbyt wiele, tymczasem wymiana Butlera mogłaby sprezentować im np. kilka wyborów w drafcie właśnie od Ainge’a. Choć ja akurat starałbym się budować drużynę wokół Butlera – ale jeśli są jakieś tarcia na linii Hoiberg-Butler to może rzeczywiście Byki rozważą ten transfer? A odpowiadając na Twoje pytanie – to jest bardzo ciekawa kwestia, bo teoretycznie mamy już Crowdera, a Love mógłby się fajnie w system Stevensa wpasować ze swoją grą tyłem do kosza i trójką. I tak jak kiedyś, gdy były pierwsze plotki o KL w Bostonie to ja bardzo chciałem go przygarnąć, tak jego indolencja w obronie sprawiła, że wolę choćby Sullingera, który jest graczem w podobnym typie, a powinien być znacznie tańszy. Butler natomiast to świetna defensywa i bardzo dobra ofensywa – pod Stevensem, u boku kumpla Crowdera, byłby wielkim wzmocnieniem i kto wie, czy nie okazałby się tą drugą, brakującą gwiazdą do spółki z Thomasem. Choć może rzeczywiście lepiej jest nie oddawać żadnych picków i po prostu poczekać na tego Duranta.

[Adrian] Może zacznę od tego, że z duetu Hoiberg-Butler to zdecydowanie ten pierwszy jest dla mnie do wymiany. Jeśli zawodnicy publicznie domagają się więcej treningów i ostrzejszych reakcji trenera – to jest coś mocno nie halo. A już w temacie – a ja wybieram Kevina. Podstawowy zarzut o którym wszyscy (w tym ja) wspominają to jego obrona – a ja patrze jak Stevens maskuje słabości defensywne Thomasa i nie mam wątpliwości, że z tak inteligentnym zawodnikiem jak Love też by sobie poradził. Jak Cavs uwalą kolejny sezon (a jestem pewien, że uwalą) to będzie dostępny za dużo mniej niż Butler, bo za niego Chicago będzie chciało otrzymać złote góry. My je mamy, ale to nie powód, żeby lekką ręką rozdawać za zawodników obwodowych bo nie tu mamy problem. Durant w Bostonie – oczywiście, że bym chciał – nawet napisałem swego czasu scenariusz jak tego dokonać – no ale twardo stąpam po ziemi. Lepszy wróbel w garści niż kanarek na dachu.

[Timi] Tak, z chowaniem słabości przez Stevensa to prawda, ale jednak znacznie trudniej jest to zrobić z wysokim, który nie umie bronić czy po prostu dobrze reagować w pick-and-rollach I może faktem jest, że Love’a byłoby wyciągnąć łatwiej, jednak uważam, że to Butler lepiej wpisuje się w potrzeby naszego zespołu – i myślę też, że on jest po prostu wart oddania w zamian naprawdę dobrej paczki assetów. Jeśli więc miałbym wybierać to biorę Butlera, ale jakby się okazało, że to Love pojawi się w Bostonie – też nie będę miał nic przeciwko i z chęcią zobaczę wyniki takiego eksperymentu.

[Adrian] Teraz już możemy to napisać – tydzień zakończyliśmy z dużym przytupem. Mecz z Golden State przejdzie do historii, bo zakończyliśmy ich wielką serię. Tak jak KiTt (może skrobniesz coś stary grzybie – w redakcji wcale nie jest za ciasno) napisał w komentarzu pod recapem – przez lata będziemy mieli co wspominać. Piękne jest to, że w San Francisco też będą ten mecz wspominać. Piszemy swoją nową piękną historie, piszemy ją mając w składzie wielu dzieciaków i kilku ponadprzeciętnych zawodników – ale żadnego wybitnego. Piszemy ją na przekór wszystkim, którzy po odejściu naszych legend skazywali nas na lata tankowania. Piszemy ją w najpiękniejszy możliwy sposób – walką, ambicją, zaangażowaniem… Celtic Pride?

[Timi] Wiesz, kiedy ostatni raz byłem tak dumny z bostońskiej drużyny? Na przestrzeni ostatnich lat bywały oczywiście wielkie zwycięstwa – weźmy chociażby te piękne rzuty Greena czy Bradleya nad zespołami LeBrona Jamesa. Weźmy trójkę Paula Pierce’a ponad Jamesem właśnie w 2012. No i weźmy  w końcu piękne odprawienie w fazie play-off tego samego Jamesa w 2010 roku. To już sześć lat odkąd tak bardzo czułem Celtic Pride. Odeszły legendy, ale w Bostonie cały czas potrafią pisać piękne historie. Bo każdy gracz po założeniu koszulki Celtics mówi, że czuje się tę przeszłość, tę tradycję i przede wszystkim wielką chęć kontynuowania tego wszystkiego. A tak się złożyło, że ten obecny team to zgraja facetów z ogromnymi charakterami – i po prostu chce się im kibicować. Od teraz to właśnie ci Boston Celtics będą znani jako zespół, który zakończył TĘ serię TEJ drużyny. Kapitalna sprawa.