O Kellym i Drafcie 2013

Nawet najstarsi Indianie już nie pamiętają od kiedy Boston poszukuje centra. Dlatego nieszczególnie dziwiły wybory Danny’ego w Drafcie 2013 roku, gdy zdecydował się na dwóch podkoszowych. Cały sezon za tymi zawodnikami, lada dzień zacznie się kolejny – myślę, że to dobry czas na podsumowanie jak wypadł Kelly Olynyk na tle innych zawodników wybranych w drafcie sprzed roku. To nie był najlepszy draft w historii NBA, choć na jego dokładną ocenę przyjdzie jeszcze czas za 2-3 sezony. Na razie chce się skupić tylko na porównaniu naszego wyższego wyboru, jakim był Kelly Olynyk z innymi zawodnikami  grającymi na pozycji C. Chyba nikt nie jest zdziwiony, że Coltona Iversona pominę milczeniem.

Jak widzicie po moich magicznych tabelkach, nie ma za dużo materiału porównawczego, bo i ogromnej ilości graczy podkoszowych w drafcie nie było. Dodatkowo kilku musiałem wyeliminować z porównania, a jeden sam się wyeliminował. Nie ma w zestawieniu Nerlensa Noela ze zrozumiałych względów – nie zagrał w sezonie nawet minuty. Nie ma też Alexa Lena, który wprawdzie grał, ale jego statystyki fałszowałyby nam porównanie. Zagrał tylko w 40 meczach, dodatkowo w większości po kilka minut – meczów z przynajmniej 15 minutami na parkiecie miał zaledwie 7 – dlatego nie widziałem sensu w umieszczeniu go w zestawieniu. Kolejnym wysokim zawodnikiem, którego nie ująłem w zestawieniu jest Ryan Kelly bo grał tylko na pozycji PF. Więcej zawodników podkoszowych nie stwierdzono – zostało ich do porównania zaledwie 5.

Zaczynamy zwyczajowo od ogólnych statystyk. Jestem pewien, że tutaj nie potrzeba żadnej legendy do skrótów jakie pojawiły się nad statystykami w zestawieniu. Wszystko oczywiście w przeliczeniu na 36 minut gry.

Zdecydowanie wyróżniają się tutaj Olynyk i Dieng, którzy praktycznie równo podzielili miedzy siebie dokonania. Skuteczność Dienga za 3 pkt to nie jest pomyłka, oddał w całym sezonie 1 rzut i go trafił – jednak ciężko to zestawić ze 114 rzutami KO. Zaskakuje za to Adams, który ma opinie świetnego defensora, jednak nie wyróżnia się ani w blokach ani w zbiórkach – no choć w zbiórkach na własnej tablicy się wyróżnia – jest najgorszy w zestawieniu. Zaskakuje skuteczność Masona Plumlee za 2 pkt – jest niewiarygodna, przyjrzymy się jej bliżej w tabeli numer 3, bo to dość interesująca sprawa. Adams na opinię czarnej dziury w ataku zapracował słusznie – udowadnia, że w tym elemencie gry jest słabszy od naszego Vitora, a Fav prezentował się słabo. Przy okazji warto zweryfikować tezę, iż Olynyk będzie słabo zbierał z uwagi na krótkie ręce. Adams ma wingspan 7′ 4.5″ Olynyk 6′ 9.75″ – w zbiórkach przepaści nie ma.

Kolejne zestawienie, to porównanie defensywnych aspektów gry. Do znanych i lubianych statystyk ze skuteczności obrony w poszczególnych strefach, „obrony obręczy”, procentu wykorzystywanych szans na zbiórkę w obronie dołożyłem produktywność zawodnika w obronie w przeliczeniu na 48 minut – inaczej mówiąc, jest to ilość punktów którą zdobywają przeciwnicy na danym zawodniku gdy gra on na pozycji C.

To, że Kelly broni słabo zaskoczeniem nie jest. Kto pamięta tabelki gdzie porównywałem większą ilość zawodników podkoszowych również z dużym doświadczeniem w NBA ten wie, że słabo ale nie dramatycznie słabo, a w niektórych aspektach przeciętna ligowa. Owszem, absolutnie niczym się nie wyróżnia, ale nie jest najgorszy w każdym aspekcie. Adams ze swoja opinią dobrego defensora bryluje tylko w jednym aspekcie, jest rim protectorem, tylko nijak się to nie przekłada na produktywność zawodników przeciwnika. Doskonale to widać porównując go z Zellerem, który obręcz broni fatalnie, jednak całościowo jego efektowność w obronie jest dużo lepsza. Ostatnia kolumna jest o tyle istotna, że pokazuje nam, iż KO rzeczywiście ma nad czym pracować jeśli chodzi o grę w defensywie, jednak między nim – a Adamsem czy Diengiem, którzy maja opinie dobrych defensorów – nie ma przepaści.

Ostatnie zestawienie to ofensywa. Kolejny raz skuteczność podzielona na strefy, mid range, restricted area, skuteczność zbiórek w ataku gdy zawodnik ma szanse na zbiórkę, oraz produktywność w zdobywaniu punktów w przeliczeniu na 48 minut. Zestawienie zamyka suma jego produktywności zarówno w obronie jak i w ataku.

Kelly w ataku to kozak więc skupie się na innych zawodnikach. Zaskakuje Plumlee, o którym już wspomniałem przy statystykach ogólnych. Jest niesamowicie skuteczny z najbliższej odległości, jednak jest też  JEDYNYM zawodnikiem, który nie trafił ŻADNEGO rzutu z odległości większej niż 3 metry. Szybko sprawdziłem kilkanaście innych „piątek” w NBA i nie znalazłem żadnego innego który przez cały sezon nie trafił żadnego rzutu z mid range. Adams to katastrofa w ataku. Gdyby ktoś chciał podnieść argument, że obok Duranta i Westbooka ciężko o piłkę – to nie jest to prawda. Adams z wymienioną dwójką zawodników przebywał na parkiecie tylko 287 z 1197 swoich minut w ubiegłym sezonie (23%) – miał więc wystarczająco dużo czasu na jakąkolwiek aktywność.

Zeller to bardzo zrównoważony zawodnik, czym mnie zaskoczył. Na podstawie samej oceny gry  uważałem go za bust, wprawdzie jak na #4 draftu to fajerwerków nie ma, szczególnie w ataku – jednak nie oceniam go aż tak źle jak Adamsa. Człowiek z wąsem i jego ofensywna impotencja jest dla mnie sporym zaskoczeniem. Bo w obronie nie ma aż takich rewelacji, żeby przykryć katastrofę w ataku. Plumlee’ego przekreśla jego zasięg rzutu, a w zasadzie absolutny brak zasięgu. Pozostaje nam dwójka zawodników – Olynyk i Dieng.

Te statystyki potwierdzają nasze spostrzeżenia, bo gdy rozmowa schodziła na temat – kogo Danny mógł wybrać zamiast Olynyka, to praktycznie zawsze padało nazwisko Dieng. Jeden ma niesamowity potencjał w ataku, a drugi lepszą obronę. W obu przypadkach się to w jakiś sensowny sposób równoważy. Gdybym na dzień dzisiejszy sam miał podjąć decyzję kogo wybrać w drafcie 2013, to chyba nie zmieniłbym decyzji jaką podjął Danny. Gorgui zagrał tylko 800 minut i trochę prześladowały go kontuzje, Kelly zagrał o blisko 600 minut więcej. Swoje słabe strony w obronie KO skutecznie maskował zaletami jakie posiada w ataku. Grając na „piątce” uzyskał lepszą skuteczność rzutów za 3 pkt, niż MCW – czyżby „stretch five”? Nie ulega jednak wątpliwości, że nominalną pozycją dla KO to Pf – czy w nadchodzącym sezonie zaprezentuje się lepiej na C, czy da więcej wytchnienia Jaredowi? Nie wiem – wiem tylko, że gra na C i walka z innymi podkoszowymi, na pewno przyda mu się w rozwoju.