Pyrrusowe zwycięstwo z Bobcats

Spotkanie otworzył jumper Jeffersona, na który tym samym odpowiedział Sullinger. Pojedynek tej dwójki szykował się na zdecydowanie najciekawszy match-up wieczoru. Boston zaliczył udany start trafiając obie trójki (Sully i Bradley). Akcją 2+1 popisał się Michael Kidd-Gilchrist i gra nieco się uspokoiła. Bardzo dobrą kwartę rozgrywał Avery Bradley, który był gorący jak Kasia Cichopek po udziale w Tańcu z Gwiazdami (czyli nie all-star, ale do klepnięcia!). Po cichym starcie przebudził się Green i trafił swoje dwie próby. Bass wysłał na plakat McRobertsa, pokazując mu, że to nie jest sport dla białasów, a obie drużyny kontynuowały wymianę ciosów. Ułanska fantazja poniosła Bradleya, który wrzucił alley-oopa jak do kolegi na Orliku. Na drugą Kasię Cichopek wyrastał nam Green, ale to Rysie cieszyły się z minimalnego prowadzenia.

2 kwarta

Corner-three Olynyka po asyscie Presseya po raz kolejny utwierdziło nas w przekonaniu, że ta dwójka dobrze ze sobą współpracuje. Po chwili Kanadyjczyk dołożył kolejne trafienie zza łuku i Danny pewnie wykonał asekuracyjny telefon do Stevensa. Obie drużyny trafiały jak w transie i dopiero przerwa w grze nieco ostudziła towarzystwo. Świetne asysty rozdawał Phil Pressey i w jego grze brakowało tylko punktów. Przewinienie w ofensywie umiejętnie wymusił Sullinger, jednak w meczach takich jak ten zdecydowanie nie warto ryzykować zdrowia. Świetnym podwojeniem zakończonym przechwytem wylegitymował się Bradley, jednak kontry nie wykończył Pressey. Pierwszą połowę zakończył tip-off Sulliego i Celtics minimalnie prowadzili.

 3 kwarta

Po bogatej sekwencji fauli i niecelnych rzutów, pierwsze punkty zdobył Brandon Bass, a akcję and one dorzucił Green. Boston objął kilkupunktowe prowadzenie i część kibiców pewnie nerwowo wierciła się przed monitorem (nie żeby było ich wielu). Po trójce dołożyli Bradley z Presseyem i Bobcats musieli się naprawdę trudzić, żeby trzymać dystans i nie dać odskoczyć graczom z Massachusetts. Jednak po świetnym zagraniu Presseya w obronie, kontrze Olynyka i rzucie technicznym Baylessa, przewaga Zielonych wyniosła już 9 punktów i zaczynało się robić gorąco. Z taką stratą zawodnicy z Charlotte schodzili przed czwartą kwartą i Boston musiał zagrać naprawdę słabą ostatnią odsłonę, żeby dać się pokonać w tym meczu

4 kwarta
To co Celtics zaczęli w połowie trzeciej kwarty, kontynuowali w czwartej. Szybkie, składne kontry połączone z uważniejszą obroną zaowocowały powiększeniem prowadzenia. Bobcats jednak rzucili się do rozpaczliwego odrabiania strat, a Celtowie do rozpaczliwego trwonienia przewagi. Run 10-0 w wykonaniu graczy Jordana spowodował, że wrócili do gry i jeszcze wszystko się mogło zdarzyć (piosenka Anity Lipnickiej jest swoistym hymnem Celtics w końcówkach spotkań). Trójka Hendersona doprowadziła do remisu i od tej pory wszystko rozbijało się o jedno posiadanie piłki. Wielką trójkę rzucił Sullinger, a Douglas-Roberts był faulowany przy swojej własnej, co poskutkowało trzema punktami z linii. Gdy już zwolennicy tankowania zaznali chwilę spokoju ducha, Celtowie włączyli obronę rodem z PO. Trójkę dorzucił Bradley, a kluczową piłkę zebrał Pressey. Rzuty osobiste po intencjonalnym faulu wykorzystał Sullinger i Bobcats mieli ostatnią szansę na doprowadzenie do remisu. Trójkę przestrzelił jednak Pargo (nie wiem co za geniusz rozpisał zagrywkę na tego ogórka, gdy mógłby to być Henderson lub Neal) i Celtowie dowieźli wygraną.