Danny Ainge zakończył karierę koszykarską po sezonie 1994/1995 w barwach Pheonix Suns. Po zawieszeniu butów na kołku wciąż był blisko koszykówki, czy to komentując mecze dla stacji TNT, czy prowadząc z ławki trenerskiej zespół Słońc w latach 1996-99. Po to by po 14 latach rozłąki z Beantown w 2003 roku objąć stanowisko Generalnego Menadżera Boston Celtics. W trakcie 10 lat pracy Ainge wypracował wiele korzystnych wymian, przy czym kilkukrotnie wyciągnął bardzo dobrych zawodników podczas corocznych naborów graczy do NBA. Nie oznacza to jednak, że nie popełnił żadnych błędów i nie ma na swoim koncie wpadek…
W tych cyklicznych artykułach będziemy się przyglądać wymianom i wyborom w Drafcie z poszczególnych lat, dokonanych przez naszego Generalnego Menadżera. Celtics niewątpliwie liczą na jak najwyższy pick w Draft Lottery 2014, w związku z czym analiza pracy Ainge jest tym bardziej ciekawa, gdyż na jej podstawie będziemy mogli wyrokować jaką strategię DA obierze na lato 2014. Oczywiście na dzień dzisiejszy wszyscy eksperci i kibice emocjonujący się Draftem`14 jako niewątpliwy pierwszy wybór wskazują kanadyjskiego skrzydłowego – Andrew Wigginsa. Do nocy naboru mamy jeszcze dużo czasu, dlatego warto spróbować przeanalizować wszelkie możliwe scenariusze. Naszą analizę rozpoczynam od 2003 roku, w którym Ainge został GM-em Boston Celtics.
Dla drużyny Celtics rozgrywki NBA 2003/2004 były bardzo burzliwe. W dwóch poprzedzających je sezonach Boston odpadł z rozgrywek posezonowych z New Jersey Nets. W roku 2002 C’s przegrali 2-4 i odpadli po Finale Konferencji Wschodniej, by kolejne Playoffs zakończyć po bolesnym sweepie także od NJN. W trakcie sezonu Danny Ainge miał utarczki z trenerem Jimem O’Brienem, z którym podczas preseason 2003 przedłużył kontrakt do 2006 roku. GM Celtics stawiał na długofalowe cele drużyny, podczas gdy Trener uważał, że należy wygrywać tu i teraz. Do eskalacji konfliktu doszło 15 grudnia 2003 roku, gdy doszło do wymiany dwóch graczy typu hardworkers – którzy nie byli wybitnie utalentowani, ale swoją pracą zapracowali na szacunek O’Briena. Ulubieńcy ówczesnego Trenera to niski skrzydłowy Eric Williams i środkowy Tony Battie. Ponadto w wymianie Danny Ainge umieścił jeszcze Kendricka Browna (który zakończył karierę w 2005 roku i nigdy w karierze nie zagrał więcej niż 55 meczów w sezonie). Ten ruch Menadżera Celtics rozwścieczył O’Briena na tyle, że ten zrezygnował z prowadzenia C’s i Ainge ogłosił rezygnację Trenera ponad miesiąc po wymianie z Cavs.
Wymiany w sezonie 2003/2004
Jak widać wymiana Williams + Battie + Brown <-> Ricky Davis + Chris Mihm + Michael Stewart z Cleveland Cavaliers była kontrowersyjna. Porównując poszczególne elementy tej wymiany Davis to ofensywnie nastawiony guard notujący w tamtym czasie średnie na poziomie 14(pts) – 5(rebs) – 3(as) – 1(st) rzucając z celnością 46,9% podczas gdy statystyki Williamsa plasowały się na poziomie 10-4-2-1 przy FG równym 38,6%. Mihm to trochę gorsza wersja Battie, ale bez znaczącej różnicy. Stewart i Brown to typowi bench warmers bez większej historii w lidze. Po raz kolejny wymiana, w której najlepszy gracz przychodzi do Bostonu (Ricky Davis), ale ten transfer obniżył morale drużyny, a po miesiącu Trener zrezygnował z pracy w Bostonie. Dlatego trzeba szerzej patrzeć na efekty tej wymiany, która popsuła chemię w szatni Celtics.
Ponadto w Sezonie Zasadniczym 2003/2004 Ainge dokonał dwóch ważnych wymian. Tony Delk – rzucający obrońca, który podczas RS był wystawiany jako PG, a także wybrany w Drafcie`96 z 6. numerem Antoine Walker przeszli z Bostonu do Dallas Mavericks. Natomiast klub z Teksasu opuścili obrońca Jiri Welsch – solidny guard, który podczas 136 meczów w barwach C’s notował średnio na mecz: 8.5 (pts) – 3.2 (rebs) – 2.0 (as); środkowy Raef LaFrentz – wybrany z 3. pickiem przez Denver w 1998 roku, który niestety nie spełnił pokładanych w nim nadziei co potwierdza fakt, że w żadnym z sezonów nie zanotował więcej niż 7,9 zbiórek na mecz. Raef to podobnym gracz do Jasona Smitha z Nowego Orleanu; ostatnim graczem, który przybył z Dallas do Bostonu był niski szkrzydłowy Chris Mills, który nie zagrał żadnego meczu w barwach C’s, ponieważ został sprzedany 3 miesiące po transferze do BeanTown. Podsumowując wymianę Tony Delk + Antoine Walker <-> Jiri Welsch + Chris Mills + Raef LaFrentz + 2004 first-round pick (ostatecznie 24. pick – wybrany z nim został Delonte West) trzeba przyznać, że jest to jedna z gorszych wymian DA, tak też jest przedstawiana przez większość ekspertów za oceanem. Celtics oddali w tej wymianie All-Stara Antoine Walkera, ale przy ocenie Toine’a należy pamiętać, że jego statystyka punktowa oscylująca wokół 20pts/mecz wynikała z czasu jaki spędzał średnio na boisku – aż 40 minut. Trzeba to sobie powiedzieć, że Walker marnował wiele posiadań, a 38% celnych rzutów z gry nikomu nie przynosi chwały. Pomimo licznych wad Walkera w zamian Celtics nie dostali porównywalnego do niego zawodnika, Jiri Welsh był solidnym obrońcą, ale po kilku latach gry w NBA, postanowił przenieść się na stary kontynent. Z kolei Raef LaFrentz to co najwyżej przeciętny gracz, a Chris Mills po prostu był nijaki. W mojej opinii ta wymiana jest niekorzystna dla C’s, ale pozbycie się ceglarza Walkera musiało nastąpić, jeśli Ainge chciał stworzyć zespół aspirujący do walki o mistrzostwo. Największym przytykiem dla naszego Menadżera powinno więc być to, że nie wyciągnął nic więcej za A. Walkera – w tamtym etapie kariery All-Stara.
Ostatnia z istotnych wymian przeprowadzona przez Ainge’a w sezonie 2003/2004 pozwoliła Pistons pozyskać Rasheeda Wallace’a, zaś Atlanta Hawks otrzymała 17. pick w Drafcie 2004, z którym wybrali Josha Smitha. Z perspektywy Celtics tak wyglądał ten trade: Mike James (do Detroit) + Chris Mills (do Atlanty) <-> obrońca Chucky Atkins + rozgrywający, weteran boisk NBA Lindsey Hunter (później zwolniony przez C’s i ponownie podpisany przez Pistons) + first-round pick + gotówka (wszystkie elementy wymiany przybyły do Bostonu z Detroit). Niektórzy krytykują Ainge’a za umożliwienie pozyskania Sheeda przez Detroit, a w efekcie wygranie mistrzostwa przez Tłoki. Moim zdaniem to błędne podejście, oceniam tę wymianę neutralnie – Boston oddał słabych graczy, za innych przeciętniaków, ale pozyskał też 25. pick w Drafcie 2004, co powinno być pozytywnie odbierane przy ocenie tego trade’u.
Moim zdaniem Danny w sezonie 2003/2004 nie popełnił marginalnych błędów w wymianach, które przeprowadził. Oczywiście zrobił nie możemy też mówić w tym przypadku o genialnych trade’ach Ainge’a, dlatego też wypośrodkuję moją ocenę. Menadżer Celtics pozyskał w wymianach 2 picki z końca pierwszej rundy Draftu 2004, ale przy okazji zniszczył chemię w szatni Celtics oddając do Cavs Williamsa i Battie, a także stosunkowo tanio sprzedał Antoine Walkera. Wobec powyższych wniosków wymiany w sezonie 2003/2004 w wykonaniu Ainge’a należy określić jako co najwyżej średnie. Takiemu opisowi odpowiadałaby ocena dostateczna, ale moim zdaniem w naszej skali taka ocena jest, już pozytywnym wynikiem, dlatego Danny mam nadzieję, że się nie pogniewasz, ale nota jest trochę niższa.
Ocena 2,5/5
 |
|
 |
(In plus: wyciąganie w wymianach pierwszo-rundowych wyborów w Drafcie; mimo wszystko Ricky Davis)
(In minus: sprzedaż Antoine Walkera za niską cenę; zniszczenie morale zespołu w wymianie z Cleveland Cavaliers)
Jak Wy oceniacie wymiany w sezonie 2003/2004 w wykonaniu DA? Zapraszamy do oddania głosu w ankiecie, a także do opisywania swojej argumentacji w komentarzach.
Loading ...PS: W poprzednim odcinku cyklu oddano 65 głosów oceniających Ainge’a, wyciągając średnią z waszych wskazań – oceniliście Draft`03 w wykonaniu DA na 3,75 w skali 1-5.
PS2: W poprzednim odcinku zapowiedziałem, że zajmiemy się w kolejnej części cyklu wymianami w sezonie 2003/2004 i Draftem 2004, jednak ze względu na obszerność artykułów postanowiłem dokonać podziału. Draft 2004 jest już prawie oceniony, artykuł na stronie pojawi się na początku tygodnia. Stay Tuned!